¿De oficio? Matar ou ser morto

E tan simple como iso. Vale que os anuncios do Ministerio da Guerra pónnos a machorros megawais y chochinas Srta.Pepis-style, pero alí donde a peña prefire saír da casa con AKs en vez de cun Nokia, as cousas son bastante primarias: ou disparas ou te disparan. E iso doe. E as veces, alguén morre.

Nos, os españolitos de a pé, non vemos a morte violenta mais que nas películas. E por riba, como vivimos nunha sociedade do bó rollito, o díalogo, e o flower-power, asustámonos cada vez que chega a noticia dun soldado morto. Alporizámonos berrando improperios contra o presidente do goberno, contra o exército, contra o ministro e contra a nai que os pariu. Mais morrer e matar é o normal no exército. Non é desexable, por suposto, pero son gaxes do oficio. Porque o oficio é ese.

Dá un pouco (un moito mais ben) de vergoña escoitar a MariconPlejines y a Lanzallamazares facer o burro xogando cos intereses do pais para tentar trincar uns cantos votos. Máis que vergoñento, é vomitivo. Nestes intres, o que un home (ou unha muller) pode facer, é dar o pésame as familias dos dous españois que morreron traballando polo seu pais a centos de quilómetros das suas familias.

E ficar en silencio respetuoso.

Nestes casos, honra e gloria ós que morren polo seu pais.
E dar compaña as familias mentras choran en silencio polos seus mortos.

tecleado o día 9/24/2007 10:31:00 p. m.